FOTOGRAFEREN LANGS DE IJZER

Jaarlijks overstromen de IJzerbroeken waardoor velden blank komen te staan.
In dit blogbericht wil ik je laten weten en vooral laten zien waarom
het interessant is om eens te fotograferen langs de IJzer.

Ping, Ping, Ping.
Op korte tijd was mijn messenger gevuld met een aantal foto’s
vergezeld met een berichtje “waar was jij?” #yesthisisalsobelgium
De tip die ik kreeg was om langs de IJzer te rijden vertrekkend uit
Diksmuide rijdend richting Nieuwpoort.
Verschillende akkers stonden blank, een zeer fotogenieke
gelegenheid en iets die goed past in mijn reeks #yesthisisalsobelgium.

Fotograferen langs de IJzer: Noordelijk deel

Ik woon op een 20 tal minuten van Diksmuide, toch kom ik
daar praktisch nooit. Zondag na het werk vertrok ik dus vol enthousiasme
richting Diksmuide op zoek naar de akkers die kopje onder gingen.

Hoe meer ik stroomafwaarts reed, hoe hoopvoller ik werd.
Een exacte locatie had ik niet gekregen en de tijd begon in mijn nadeel te tikken.
Het licht verdween met de minuut. De akkers vond ik deze avond niet,
maar toch bleef mijn kort bezoek niet onbeloond.
Langs de IJzer zijn er tal van fotogenieke objecten.

Zondagavond kwam ik met halflege handen thuis.
Die 2 uurtjes langs de IJzer brachten me mooie zichten, toffe smalle baantjes en enkele goede beelden op.
Doch had ik niet gevonden wat ik zocht.
Ik kreeg nochtans bevestiging tijdens mijn rit huiswaarts via de radio.
Eens thuisgekomen schuimde ik Twitter af op zoek naar meer info.
Niet lang in mijn zoektocht vond ik één berichtje met #reninge.
Reninge, here we come!

Fotograferen langs de IJzer: Zuidelijk deel

Met een nieuwe dosis motivatie reed ik opnieuw richting Diksmuide.
Ditmaal reed ik langs de IJzer richting Reninge. Stroomopwaarts.
Ja hoor, dit was de juiste richting.
Nog voor de Knokkebrug in Reninge, stonden verschillende akkers onder water.
Een paradijs voor watervogels!

Hoe dichter ik bij Reninge kwam, hoe minder vaste land
ik te zien kreeg aan mijn linkerkant.

Onderweg sprak ik met een wielertoerist.
De man was net als mij, benieuwd naar het niveau van het water.
Hij zei dat hij het erger verwachtte en spoorde me aan
verder te rijden tot aan “Fintele”.

De Fintele was inderdaad het hoogtepunt.
Ik had me net geparkeerd toen er een tweede auto stopte.
Het was een gepensioneerde man die samen met zijn vrouw de IJzer aan het afrijden was.
De man vertelde me dat dit gebied de ‘IJzerbroeken’ heette.
De akkers worden gebruikt als hooiland, maar staan in de winter enkele keren blank.

Een jaarlijks fenomeen, zo dicht bij huis, doch onbekend voor mij.
Na enkele histoires over ‘bakjagen’ en de ‘hooipiete’ zette de man zijn reis verder.
Ik bedankte hem nog voor zijn verhalen, die blijven me zeker bij.
De houten brug die je hieronder te zien krijgt is zo’n ‘hooipiete’.
Kort uitgelegd is het een houten – wegneembare – brug die de boeren gebruikten om op hun land te geraken.
Dit is een kleine versie als voorbeeld voor de toeristen.
U kunt deze vinden aan het restaurant ‘De Hooipiete‘ in Fintele.

Op internet zocht ik meer info over de IJzerbroeken.
Blijkt dat dit gebied één van de belangrijkste vogelgebieden van België is,
door zijn uitgestrektheid, zijn waterrijkdom en relatieve ecologische gaafheid.
Damn … en ik had hier nog nooit van gehoord!

Oh, nog voor ik het vergeet.
Deze dag mocht ik afsluiten met een prachtige zonsondergang!

Ik hoop dat deze beelden je aanzetten om België te ontdekken.
Ik krijg er alvast terug zin in!
Laat mijn inspiratie ook jouw inspireren en trek erop uit. 😉

Het doet me altijd plezier jullie commentaar te zien.
Heb jij de IJzer al eens afgereden?
Wat waren jouw ervaringen?
Please, let them know!
Onder dit artikel heb je plaats om je reactie na te laten.

Tot de volgende!

Met vriendelijke groet,

Glenn